Беҳтарин доруҳои парҳезӣ барои беморони гардиши меъда кадомҳоянд?
Ҳадафи ин мақола равшанӣ андохтан ба як ҷанбаи муҳими идоракунии вазн пас аз гардиши меъда мебошад: нақши доруҳои парҳезӣ барои беморони гирифтори меъда.
Ҳадафи ин мақола равшанӣ андохтан ба як ҷанбаи муҳими идоракунии вазн пас аз гардиши меъда мебошад: нақши доруҳои парҳезӣ барои беморони гирифтори меъда.
Таваҷҷуҳи ин мақола ба муайян кардани доруҳои бехавфтарин ва самараноктарини парҳезӣ барои кӯмак ба онҳое, ки бо тамоюлҳои хӯрданӣ дар талафоти вазнашон мубориза мебаранд, иборат аст.
Ҳабҳои дурусти парҳезӣ метавонанд ба варзишгарон дар ноил шудан ба ҳадафҳои аз даст додани вазн бе осебпазирии фаъолияти ҷисмонӣ кӯмак расонанд. Беҳтарин доруҳои парҳезӣ барои варзишгарон кадомҳоянд?
Гап дар сари он аст, ки барои аз даст додани шиками Мавлуди худ ва омодагӣ ба тобистон, шумо бояд фоизи умумии равғани баданатонро кам кунед.
Парҳезҳои детокс метавонанд ба одамон аз вазни зиёдатӣ кӯмак расонанд. Вазни зиёдатӣ яке аз мушкилоти маъмултарини саломатӣ дар тамоми ҷаҳон аст.
Ин мақола шарҳи парҳези кето, манфиатҳои саломатии он, хатарҳо ва таъсири тарафҳо, рӯйхати хӯрокҳоеро, ки бояд бихӯранд ва пешгирӣ кунанд, ва самаранокии талафоти вазнро пешниҳод мекунад.
Тартиб додани реҷаи хӯрокхӯрии худ ва интихоби ғизои дуруст таъсири барномаи аз даст додани вазнро васеъ мекунад ва ба шумо нерӯи бештар медиҳад.
Муҳимияти ғизо барои аз даст додани вазн ва чӣ гуна реҷаи хӯрдани шумо метавонад ба пешрафти талафоти вазнини шумо таъсир расонад.
Бисёр одамоне, ки бояд кило рехтанд, мегӯянд, ки ғизои солимтарин монеаест, ки ба ҳадафи онҳо халал мерасонад. Набудани маълумот дар бораи ғизо аксарияти одамонро аз оғоз ё мондан бо реҷаи хӯрокхӯрӣ нигоҳ медорад. Аз ин рӯ, парҳезҳои аз даст додани вазн муҳиманд ва ба зуд аз даст додани вазн кӯмак мекунанд.>>>
Агар шумо ба талафоти зуди фарбеҳ таваҷҷӯҳ дошта бошед, муҳим аст, ки шумо омӯхтед баъзе аз хатогиҳои калонтарин ки бисьёр одамон хангоми ичрои накшаи худ ба амал мебароранд ва аксар вакт онхоро тамоман аз рох дур мекунанд.
Нодида гирифтани хурдтарин чизҳое, ки воқеан метавонанд дошта бошанд, осон аст ба пешрафти умумии шумо таъсири калон мерасонад, бинобар ин, бо кашф кардани он чизе, ки шумо бояд ба он диққат диҳед, шумо як қадам пеш аз бозӣ ҳастед.
Мо хатогиҳои маъмултаринро дида мебароем, ки боиси афзоиши вазн ё пешгирии талафоти бомуваффақияти вазн мешаванд.>>>
Агар шумо дар нақшаи парҳези аз даст додани фарбеҳ бошед, эҳтимол дорад, ки шумо ба он биёед аз хӯрокҳои муайян тарсед пас аз ин кадар вакт. Шумо шарт кардаед, ки донед, ки кадом хӯрокҳо "хуб" ва кадоме аз ғизо "бад" ҳастанд ва ҳама кори аз дастатон меомадаро кунед, то аз хӯрокҳои бад дурӣ ҷӯед ва танҳо хубро бихӯред.
Мушкилоти калон бо ин тафаккури хуб ва бад дар он аст, ки он дар зеҳни шумо дар бораи баъзе хӯрокҳои парҳезӣ як иттиҳодияи манфӣ ба вуҷуд меорад. Агар эҳтиёт набошӣ, ин метавонад бо мурури замон ба ихтилоли ғизо оварда расонад, ки хеле ҷиддӣ ҳастанд ва барои бартараф кардани онҳо метавонанд табобати васеъро талаб кунанд.>>>
Якчанд одамон тасаввур мекунанд, ки танзими объективӣ то дараҷае маъмул гаштааст, ки он ба мақоми клишеӣ ноил шудааст. Новобаста аз он, ки роҳи муайян кардани ҳадафҳо идома меёбад ва дар сафи пеши ҳаёти мо хоҳад монд. Барои зуд талафоти вазн, баъзе шурӯъкунандагон аз дидани чизҳо дар телевизион ҳавасманд мешаванд, маслиҳатҳои аз даст додани вазн ва миёнабур барои аз даст додани вазн. Дар ин ҷо миёнабур вуҷуд надорад ва агар шумо хоҳед, ки муваффақ шавед талафоти вазни фарбеҳ, ҳатман дар назди худ мақсад гузоред.>>>